Monali's Mandate: Paths of Purpose & Peace

 No matter what age you are, some emotions and some experiences hit exactly the same. They trigger you, shake you, and silently take away your peace, happiness, and the quality of your daily life. Comparison, importance, power — these things don’t belong to any particular age. They follow us everywhere… in our work life, social life, relationships, and even within our own home. And the funny thing is… there is thousand of knowledge out there. Life coaches, spiritual gurus, influencers — everyone is talking about calmness, boundaries, inner peace, self-worth. But what is the benefit of so much knowledge if we are not able to apply even 1% of it in real life? What is the use of knowing if we cannot live that knowing? If we cannot protect our peace? If we cannot set boundaries to save ourselves from our own emotional storms? The Reality I Have Seen With My Own Eyes I have personally seen 2–3 people who work exactly on this subject — they guide others on how to stay calm, ho...

જ્યારે આપણે જન્મીએ છીએ, ત્યારે આપણે નિર્વિકાર આવીએ છીએ — શુદ્ધ, નિર્દોષ અને કુદરતી. બાળકની આંખો દરેક વસ્તુમાં અદ્ભુત જોયે છે, હૃદય ખુલ્લું હોય છે, વિશ્વાસથી ભરેલું, પ્રેમથી છલકાતું. બાળક કદી ન્યાય નથી કરતું, સ્પર્ધા નથી કરતું, કે નાટક નથી કરતું — તે માત્ર હોય છે . દરેક સ્મિત પર, દરેક નાના પ્રયાસ પર પ્રશંસા મળે છે. લોકો — માતા-પિતા, શિક્ષક, સગા, અંજાણાં — સૌના ચહેરા પર મમતા હોય છે. પ્રેમ, ઉત્સાહ અને સ્વીકાર મફતમાં મળે છે. તે વિશ્વ સુરક્ષિત લાગે છે, જ્યાં “તું જે છે તે જ પૂરતું છે.” પણ પછી ક્યાંક, ધીમે ધીમે, એ વિશ્વ બદલાઈ જાય છે... પ્રથમ આઘાત: નિર્દોષતાનો અંત જ્યારે કોઈ શાળામાં હસે, તુલના કરે, કે ઉપેક્ષા કરે — અંદર કંઈક તૂટી જાય છે. શાંત રીતે, પણ ઊંડે સુધી. અમેરિકન સાયકોલોજિકલ એસોસિએશન (2019) ના એક અભ્યાસ મુજબ, બાળક સાત વર્ષની ઉંમરે જ પોતાના પર સમાજના અભિપ્રાયની અસર અનુભવવા લાગે છે. અગાઉ જે આનંદ “હોય” માં હતો, તે હવે “બનવું” માં ફેરવાઈ જાય છે. અહીંથી આપણે શીખીએ છીએ કે સ્વીકાર મેળવવા માટે આપણને પોતાની જાતને બદલવી પડશે. કિશોરાવસ્થા: સ્પર્ધાની ભ્રમના ભવરમાં ટીનેજ વયે આપણે ...

When we are born, we come into the world untouched—pure, radiant, and unfiltered. Our eyes see everything as wonder; our hearts are open, trusting, and full of love. A child doesn’t judge, doesn’t compete, doesn’t wear masks. A child simply is . Every smile, every small achievement, every step is met with applause. People around us—parents, teachers, relatives, even strangers—look at us with warmth. Their eyes soften, their tone sweetens. Love, affection, and appreciation are given freely. We grow in an environment that feels safe, where being “ourselves” is enough. But somewhere along the way, that world changes. The First Wound: The End of Innocence The first time someone laughs at us in school, the first time we are compared, ignored, or rejected—something inside us breaks quietly. It’s not dramatic, but it’s deep. Psychologists call this the “first social trauma” —the moment a child realizes that love is no longer unconditional. A 2019 study by the American Psychological Associatio...